Δηλαδή, στη σκέψη και μόνο ενός νέου εγχειρήματος, μας πιάνει κρύος ιδρώτας και βρίσκουμε του κόσμου τις δικαιολογίες για να αναβάλουμε τη δράση μας.
Πολλές φορές παγώνουμε βλέποντας το στόχο μας, θεωρώντας ότι δεν είναι εφικτός και προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε την αδυναμία μας πλάθοντας ιστορίες και σενάρια που θα τα ζήλευε και ο καλύτερος μυθιστοριογράφος.
Αναλώνουμε ώρες, μέρες και εβδομάδες στο να προετοιμαστούμε κατάλληλα, και εφευρίσκουμε τρόπους να απαντήσουμε σε πιθανές ερωτήσεις των άλλων για την αδυναμία μας αυτή.
Ρίχνουμε το φταίξιμο σε εξωγενείς παράγοντες και ελισσόμαστε ανάλογα με τις καταστάσεις.
«Δε βλέπεις τι γίνεται έξω», λέμε κι έτσι δίνουμε άλλοθι για την έλλειψη πίστης στον εαυτό μας για τις δυνάμεις μας και για την άρνησή μας να αναλάβουμε την ευθύνη μας. Το κάνουμε βουνό, βάζουμε υποτιθέμενα εμπόδια, για να επιβεβαιώσουμε τον αρχικό μας φόβο ότι εμείς «δεν είμαστε γι’ αυτά». Ψάχνουμε να βρούμε συμμάχους στην ιστορία μας, για να επιβεβαιώσουν τα πιστεύω μας και ότι όντως αυτά συμβαίνουν. Μερικές φορές απορρίπτουμε αυτούς που δεν πιστεύουν στις «ιστορίες» μας, οι οποίοι γίνονται αυτόματα εχθροί μας.
Έτσι καταλήγουμε στον συμβιβασμό και στην πεποίθηση ότι «δεν μπορούμε» να κάνουμε αυτά που θα θέλαμε να κάνουμε.
Μήπως τελικά πίσω από την έκφραση «δεν μπορώ» κρύβεται η έλλειψη πίστης, θάρρους, θέλησης και δύναμης;
Αυτές είναι αξίες που υπάρχουν μέσα μας που όμως δεν τις έχουμε βγάλει ακόμα στο προσκήνιο. Είναι σαν ακατέργαστα διαμάντια στον βυθό του «είναι» μας που περιμένουν την κατάλληλη ευκαιρία εξόρυξης κι αξιοποίησης. Σε αυτή μας την προσπάθεια, χρειάζεται να αντιπαλέψουμε τις υπάρχουσες πεποιθήσεις για τον εαυτό μας και να πάρουμε ενθάρρυνση από έναν ενεργό ακροατή (σύμβουλο ψυχικής υγείας, ψυχολόγο, ψυχοθεραπευτή), που θα επιστήσει την προσοχή μας στον εσωτερικό μας κόσμο και θα μας βοηθήσει να δούμε τα πράγματα ρεαλιστικά και όχι παραμορφωμένα από το πρίσμα των παγιωμένων αντιλήψεων μας.
