«Δεν αντέχω, πονάνε!» βγαίνει συνήθως από μέσα μας μια κραυγή αγανάκτησης και πόνου, καθώς δεν αντέχουμε το φορτίο τους και τείνουμε να τα προσεγγίζουμε μόνο με τη νοητική πλευρά του εαυτού μας. Έτσι οδηγούμαστε στο να θωρακίζουμε τον εαυτό μας και να μην του επιτρέπουμε να τα αισθανθεί και να τα συνειδητοποιήσει: τα κλειδώνουμε σε ένα «μπαούλο» και πετάμε τα κλειδιά μακριά (άρνηση) ή τα καταχωνιάζουμε σε ένα συρτάρι, ξεχνώντας την ύπαρξή τους (απώθηση). Όμως τα συναισθήματα αυτά είναι δικά μας και τα νιώθουμε στο εδώ και τώρα.
Τα συναισθήματα είναι μια ενέργεια, η οποία δεν εξαφανίζεται, αλλά μετουσιώνεται. Εμφανίζεται αρχικά ως μια εκδήλωση μιας κατάστασης την οποία βιώνουμε. Κι αν ,στη συνέχεια ,δεν την αφήσουμε να εκφραστεί αλλά την καταπιέσουμε, αυτή μεγενθύνεται τόσο, ώστε στο τέλος αρχίζει να κρυσταλλώνεται ως μια συμπαγής μάζα μέσα μας.
Τα αποτελέσματα αυτής της καταπίεσης εξωτερικεύονται και τα βλέπουμε καθημερινά στο πρόσωπο μας: ζαρώνουμε το μέτωπο μας, σφίγγουμε τα δόντια μας και τα χείλια μας, αντιστεκόμαστε. Όμως αυτά συνεχίζουν να υπάρχουν σε λανθάνουσα μορφή, και να λειτουργούν ασυνείδητα : συμβαίνει συχνά να εκφράζονται σε ψυχοσωματικές ασθένειες ή να συνδέονται με δυσάρεστες καταστάσεις.
Αν αποκόψουμε το συναίσθημα σε τι θα διαφέρουμε από ένα μηχάνημα;
Στην ταινία « Ο Άνθρωπος των Δύο Αιώνων» ,ο Robin Williams υποδύεται ένα ρομπότ , το οποίο κάνει τα πάντα προκειμένου να αποκτήσει τη μοναδική ικανότητα που το διαφοροποιεί από τους ανθρώπους, το να μπορεί να νιώθει. Κι εμείς καταλήγουμε σχεδόν να κάνουμε το αντίθετο, να μην θέλουμε να νιώθουμε, να μην αφήνουμε τίποτα να περάσει μέσα μας .
Τα συναισθήματα και το σώμα μας ασφυκτιούν , διαμαρτύρονται και φωνάζουν: «θέλω να αναπνεύσω, να μοιραστώ ,να αγαπήσω, να κλάψω , να χαρώ!» άλλα ούτε και αυτό δεν τα αφήνουμε να κάνει τελικά: δεν ερχόμαστε σε επαφή, ενώ από την άλλη μεριά βάζουμε τον εγκέφαλο μας κυβερνήτη, τον οποίο έχουμε εκπαιδεύσει τόσο καλά, που δεν αφήνει κανένα περιθώριο στον εαυτό μας να αισθανθεί. Οδηγούμαστε έτσι σε παραπλανήσεις και σε διαστρεβλωμένες αντιλήψεις για τις καταστάσεις, τον εαυτό μας και τους άλλους.
Έτσι κι αλλιώς ο άνθρωπος δεν είναι μόνο λογικό ον: είναι αριστερό και δεξιό εγκεφαλικό ημισφαίριο μαζί, λογική και συναίσθημα-φαντασία-δημιουργικότητα σε συνεργασία και αλληλεπίδραση .
Απορρίπτοντας τα συναισθήματά μας είναι σα να αποκόπτουμε ένα πολύτιμο κομμάτι του εαυτού μας και αρνούμαστε τις δυνατότητές μας για αυτογνωσία , για ανάπτυξη και αποδοχή του είναι μας.
Κάποιες στιγμές επιτρέπουμε σε μια ηλιαχτίδα χαράς να εισχωρήσει και ξαφνικά μεταμορφωνόμαστε. Όσοι μας συναντούν μας λένε: «Τι έγινε; Λάμπεις!». Ακόμα κι εμείς κοιταζόμαστε στον καθρέπτη και νιώθουμε πιο όμορφοι .Και ναι, τελικά είμαστε πιο όμορφοι… Αλλά μετά από λίγο ξανακλείνουμε τα πάντα στο «μπαούλο» μας και πάλι τα ίδια!
Έχουν γραφτεί χιλιάδες βιβλία από μεγάλους φιλοσόφους για τα συναισθήματα και γραφτήκαν στη συνέχεια άλλα τόσα για να εξηγήσουν τα πρώτα , να εξηγήσουν δηλαδή νοητικά το τι είναι τα συναισθήματα, ενώ απλώς θα μπορούσαμε να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να αφεθεί να νιώσει!
Διότι είναι άλλο η κατανόηση και άλλο η συνειδητοποίηση: η κατανόηση είναι μια νοητική διεργασία ενώ η συνειδητοποίηση είναι η συνεργασία του μυαλού και του σώματος. Ας αφήσουμε, λοιπόν, να έρθει σε αρμόνια το μυαλό με το σώμα. Μπορεί στην αρχή να βιώσουμε πόνο ,αλλά όταν κατανοηθούν τα βιώματα που τον προκαλούν, θα φύγει και μονό τότε μπορεί κάποιος να νιώσει ελεύθερος και ελαφρύτερος!
Ας ανοίξουμε, λοιπόν, το μπαούλο μας και ας εξερευνήσουμε τους θησαυρούς που κρύβει μέσα του.
